Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/8

8

WIKTOR HUGO.

 — Daję słowo! — odpowiedział Grintoire — sam osądź, co za rozkosze.
 I wziął pod rękę alchemika, który się wieść pozwalał, i poprowadził go pod wieżyczkę For-l’Eveque.
 — Oto schody, — mówił — które ilekroć oglądam, jestem szczęśliwy; sposób ich budowania najdogodniejszy i najrzadszy w Paryżu.
 — I nie pragniesz nic więcej?
 — Nic.
 — I nie żałujesz niczego?
 — Ani pragnę, ani żałuję. Uporządkowałem moje życie.
 — Co znaczy ludzkie uporządkowanie, kiedy je los może znów rozstroić.
 — Ja jestem filozofem pyrrońskim — odpowiedział Grintoire — i jestem za równowagą.
 — A jak zarabiasz na życie?
 — Jeszcze układam tragedye i epopeje; lecz największą korzyść przynosi mi mój przemysł, któryś sam, mistrzu, podziwiał.
 — Zapodły, jak na filozofa.
 — Lecz uzasadniony na równowadze — odpowiedział Grintoire. — Kto myśleć umie, ten wszędzie ją znajdzie.
 — Wiem o tem — odpowiedział alchemik.
 Po chwili milczenia, alchemik rzekł znowu:
 — Ale mimo to, przecież nędznie jakoś koło ciebie.
 — Nędznie, tak; ale nie nieszczęśliwie.
 W tej chwili dał się słyszeć tentent koni i dwaj rozmawiający ujrzeli przechodzącą całą rotę łuczni-