Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/84

84

WIKTOR HUGO.

 Król podniósł się i postąpił ku oknu. Naraz otworzył je ze wzruszeniem gwałtownem:
 — A, na Chrystusa rany! prawda! — krzyknął, klaszcząc w dłonie — otóż mi łuna nad Miastem! Starosta gore. Niechybnie. Nie może być co innego. O, poczciwy mój ludku! przychodzisz mi nareszcie w pomoc przeciw ohydnej tej magnateryi.
 Zwracając się zaś do Flamandczyków, rzekł:
 — Chodźcie, zobaczcie, mości panowie. Nieprawdaż, że to pożar tak się czerwieni?
 Dwaj Gandawczycy zbliżyli się.
 — Ogromny ogień — rzekł Wilhelm Rym.
 — Uha! — dodał Coppenole, któremu w oczach rozbłysło naraz — to mi przypomina płomienie domu pana na Hymbercourt. Niezły musi tam być buncik!
 — Tak ci się zdaje, panie Coppenole? — I wzrok Ludwika XI zapałał niemal tak samo radośnie, jak wzrok szewca. — Wszak prawda, że niełatwo mu się oprzeć?
 — Hm, krzyżu Pański! Mniemam, że Wasza Królewska Mość niejedną rycerską chorągiew zmuszony tu będzie nadszczerbić.
 — Ja?... o! co do mnie, to rzecz wcale inna — odparł król z żywością. — Gdybym chciał...
 Coppenole wtrącił śmiało:
 — Jeśli tylko bunt jest tem, co przypuszczam, to nie dość chcieć, Najjaśniejszy Panie.
 — Kumie, — rzekł Ludwik XI — z dwiema chorągwiami pocztu mego i śmigownicą jedną i drugą, targ czerni hultajskiej byłby niedługi.