Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/88

88

WIKTOR HUGO.

 — Niekiedy, to zależy. Przeciw księciu także niekiedy.
 Ludwik XI poszedł na swoje krzesło, powiadając z uśmiechem:
 — E! u nas tu wasze „łupu-cupu“ ledwie jeszcze starostów sięga.
 W tej właśnie chwili wrócił Olivier-le-Daim. Za nim dwaj paziowie nieśli gotowalnię królewską. Ale co uderzyło Ludwika XI, to jednoczesne z nimi wejście kasztelana paryskiego i dowódzcy czat nocnych, którzy zdawali się być zmieszani i zaniepokojeni. Uraźliwy balwierz Jego Królewskiej Mości miał również twarz nieco wylękłą, w głębi jednak był jakby zadowolony. On to głos zabrał:
 — Najjaśniejszy Panie, najpokorniej proszę o przebaczenie Waszej Królewskiej Mości, że Jej przynoszę niefortunną nowinę.
 Król, obracając się gwałtownie, zadarł aż kawał posadzki nogą swojego krzesła.
 — Co to ma znaczyć? — spytał ponuro.
 — Najjaśniejszy Panie, — ciągnął Olivier-le-Daim ze złośliwą miną człowieka, cieszącego się ciężkością ciosu, który ma zadać — to nie przeciw Staroście Pałacu rzuca się ów motłoch wzburzony.
 — Więc przeciw komu?
 — Przeciw Tobie, Najjaśniejszy Panie.
 Stary król zerwał się na równe nogi, wyprostowany jak młodzian.
 — Wytłómacz się, Olivierze! wytłómacz! — zawołał głosem zduszonym. — I pilnuj swej głowy, kumie. Pil-