Strona:Wiktor Hugo - Kościół Panny Maryi w Paryżu T.IV.djvu/9

9

KOŚCIÓŁ PANNY MARYI W PARYŻU.

ków królewskich z oficerem na czele. Kalwakata była świetna i wspaniale kroczyła po dudniącym bruku.
 — Dziwnie się, mistrzu, patrzysz na tego oficera — rzekł Grintoire.
 — Bo przypominam sobie, że chyba go znam.
 — A jak się nazywa?
 — Zdaje mi się, że Febus Châteaupers.
 — Febus! ciekawe imię! Znałem dziewczynę, która przysięgała tylko na Febusa.
 — Pójdźmy stąd! — rzekł alchemik — mam z tobą do pomówienia.
 Od chwili prześcia łuczników wzruszenie przebijało się pod zimną powłoką alchemika. Zaczął postępować; Grintoire za nim, przyzwyczajony do posłuszeństwa. W milczeniu przyszli aż do Bernardyńskiej ulicy, która była dość pustą. Klaudyusz tu się zatrzymał.
 — Cóż masz mi powiedzieć, mój mistrzu? — zapytał Grintoire.
 — Czy nie znajdujesz, — odrzekł alchemik po chwili namysłu — że mundur łuczników piękniejszym jest od mojej i twojej sukni.
 Grintoire potrząsnął głową.
 — Na honor, — rzekł — wolę mój pajacowski spencerek, aniżeli tę żelazną łuskę i stal. Piękna mi przyjemność, idąc, trząść ziemią!
 — Zatem nigdy nie zazdrościłeś tym strojnym chłopcom?
 — Zazdrościć?... więcej warta moja swoboda, choć w łachmanach. Wolę być głową muchy, niż lwim ogonem.