Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/161

 Panie — rzekł sabaudczyk z tem zaufaniem dziecinnem, które daje nieświadomość i niewinność — mój pieniądz?
 — Jak się nazywasz? — zapytał Jan Valiean.
 — Gerwazek, panie.
 — Idź precz — rzekł Jan Valjean.
 — Ależ, panie — prosiło dziecię — oddaj mój pieniądz.
 Jan Valjean zwiesił głowę i nie odpowiedział.
 Chłopiec powtórzył prośbę.
 — Mój pieniądz, panie!
 Jan Valjean nie odrywał oczu od ziemi.
 — Mój pieniądz — wołało dziecię — mój pieniądz srebrny.
 Valjean zdawał się nie słyszeć. Chłopiec porwał go za kołnierz bluzy i szarpnął. Współcześnie usiłował zepchnąć ze swego skarbu gruby podkuty trzewik!
 — Oddajcie mój pieniądz! Moje czterdzieści su!
 I zapłakał. Valjean podniósł głowę, spojrzał pomieszanym i zdziwionym wzrokiem na dziecię, wyciągnął rękę po kij i zawołał strasznym głosem:
 — Kto tam?
 — Ja, panie — odpowiedział chłopczyna. — Ja! ja! Gerwazek, oddaj, proszę, moje czterdzieści su, podnieś pan nogę, jeśli łaska!
 Później rozgniewany malec jął grozić:
 — Co, nie podniesiesz pan nogi? Usuń się żywo!
 — A! to jeszcze ty! — rzekł Jan Valjean i nagle podniósłszy się, dodał, nie zdejmując nogi z pieniądza:
 — Uciekaj, jeśli ci życie miłe!
 Chłopiec spojrzał nań z przerażeniem, zaczął drżeć cały i po chwili osłupienia co tchu uciekał, nie oglądając się, nie śmiejąc krzyczeć.
 Ubiegłszy kawał drogi, zadyszany zatrzymał się, a Valjean, pogrążony w marzeniach, słyszał jego łkania.
 Wkrótce dziecię znikło.
 Było już po zachodzie słońca.