Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/256

 P. Madeleime obrócił się i poznał Javerta. Nie spostrzegł go przychodząc.
 Javert mówił dalej:
 — Ale zbywa na mocy. Trzeba być strasznie silnym, żeby tak i wóz podnieść na plecach.
 Potem, utkwiwszy wzrok w p. Madeleine, mówił dalej, kładąc przycisk na każde słowo:
 — Panie Madeleine, znałem jednego tylko człowieka, który zdolny był zrobić, co pan żądasz.
 Madeleine zadrżał.
 Javert dodał obojętnie, ale nie spuszczając oczu z Madeleina.
 — Był to galernik.
 — A! — rzekł Madeleine.
 — W galerach Tulońskich.
 Madeleine pobladł.
 Tymczasem wóz zwolna zagłębiał się w ziemi.
 Ojciec Fauchelevent chrapał i wył:
 — Duszę się! Żebra mi łamie! liwara! czegokolwiek! ach!
 Madeleine spojrzał dokoła: Nikt więc nie chce zarobić dwudziestu luidorów i ocalić życie biednemu starcowi?
 Żaden z obecnych się nie ruszył. Javert powtórzył:
 — Znałem tylko jednego człowieka, który mógł zastąpić liwar, był to galernik.
 — Ach! gniecie mnie, zabija! — krzyczał starzec. Madeleine podniósł głowę, spotkał sokoli wzrok Javerta, zawsze w nim utkwiony, spojrzał na nieruchomych wieśniaków i uśmiechnął się smutnie. Potem, nie rzekłszy słowa, padł na kolana, i nim tłum osłupiały miał czas wykrzyknąć, był już pod wozem.
 Nastała straszna chwila oczekiwania i ciszy.
 Madeleine leżał krzyżem pod okropnym ciężarem i dwa razy napróżno usiłował zbliżyć łokcie i kolana. Wołano na niego: — Ojcze Madeleine! wyjdźcie z pod wozu! wyjdźcie! Sam stary Fauchelevent mówił: —