Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/298

 — Któż jest ten ajent? — zapytał p. Madeleine.
 — Ja — rzekł Javert.
 — Pan?
 — Ja.
 — A jakiż to urzędnik może się żalić na ajenta?
 — Pan, panie merze.
 P. Madeleine wyprostował się na krześle. Javert mówił dalej z miną, surową, z oczami spuszczonemi w ziemię:
 — Panie merze, przychodzę prosić, abyś pan raczył zażądać od wyższej władzy wydalenia mię ze służby.
 P. Madeleine zdumiony otworzył usta. Javert mu przerwał.
 — Powie pan, że mogłem sam podać się do dymisji; ale tego nie dosyć. Podać się do dymisji, to zaszczytne. Ciężko zawiniłem, powinienem być ukarany. Trzeba mię wypędzić ze służby.
 I po chwili milczenia dodał:
 — Panie merze, byłeś pan innego dnia niesprawiedliwie względem mnie surowy. Bądź nim dziś sprawiedliwie.
 — Co mówisz? dlaczego? — zawołał p. Madeleine. Co znaczy ta krętanina? w czem pan przeciw mnie zawiniłeś? coś mi zrobił? Jaką krzywdę wyrządzałeś? oskarżasz się, chcesz być przeniesionym...
 — Wypędzonym — rzekł Javert.
 — Wypędzonym, zgoda. Bardzo dobrze. Nic zgoła nie rozumiem.
 — Zaraz pan zrozumie, panie merze.
 — Javert westchnął głęboko i mówił dalej zimno i smutnie:
 — Panie merze, przed sześciu tygodniami, po owej scenie z tą dziewczyną, byłem wściekły i denuncjowałem pana.
 — Denuncjowałeś!
 — Do prefektury policji paryzkiej.