Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/315

 — Powtóre... czy to dla pana mera ten kabrjolet?
 — Dla mnie.
 — Pan umie powozić?
 — Umiem.
 — A więc, pan mer pojedzie sam, bez bagaży, żeby nie obciążać konia.
 — Zgoda.
 — Ale pan mer nie mając nikogo z sobą, raczy sam pilnować owsa.
 — Już mówiłem.
 — Żądam trzydzieści franków dziennie. Płaci się tak samo za dni spoczynku. Ani szeląga mniej, żywienie konia należy do pana mera.
 P. Madeleine wyjął z sakiewki trzy napoleony i położył na stole.
 — Oto za dwa dni z góry.
 — Poczwarte, do takiej jazdy kabrjolet byłby zaciężki i zmęczyłby konia. Pan mer zgodzi się podróżować w małym tilbury?
 — Zgodzę.
 — Jest lekki, ale odkryty.
 — Wszystko mi jedno.
 — Czy pan mer zastanowił się, że mamy zimę?..
 P. Madeleine nie odpowiedział; flamandczyk mówił dalej:
 — Że chłód przejmujący?
 P. Madeleine milczał.
 — Że może deszcz padać?
 P. Madeleine podniósł głowę i rzekł:
 — Tilbury i koń będą jutro przed memi drzwiami o wpół do piątej zrana.
 — Stanie się tak, panie merze — odpowiedział Scaufflaire; potem drapiąc paznokciem wielkiego palca plamę na stole, mówił dalej tonem obojętnym, którym flamandczycy umieją pokryć swą przebiegłość.
 — Ale, dopierom teraz sobie przypomniał! Pan mer nie powiedział mi, dokąd jedzie. Gdzież to udaje się pan mer?