Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/348

 — Do Arras.
 — I dziś pan chce tam stanąć?
 — Ależ tak.
 — Biorąc konie pocztowe?
 — Czemu nie?
 — A czy nie jedno byłoby stanąć w Arras jutro o czwartej rano?
 — Nie.
 — Bo to widzi pan, biorąc konie na poczcie... Czy pan ma paszport?
 — Mam.
 — Otóż biorąc konie pocztowe, nie dojedzie pan dziś do Arras. Nie jesteśmy na głównym trakcie. Na stacjach pocztowych niedbale obsługują. Konie są w polu. Zaczęła się orka; trzeba mocnego sprzężaju, więc biorą wszystkie konie, nawet pocztowe. Na każdej stacji poczeka pan trzy lub cztery godziny. A przytem konie idą stępa. Droga nierówna, górzysta.
 — Ha, pojadę wierzchem. Odprzężcie konia. Przecież sprzedadzą mi tu siodło?
 — Rozumie się, sprzedadzą, ale czy koń przyzwyczajony do siodła?
 — Ach prawda! zapomniałem, nie przyzwyczajony.
 — Więc...
 — Ależ w wiosce znajdzie się koń do wynajęcia?
 — Co! żeby jednym tchem szedł aż do Arras?
 — A tak.
 — Takich koni nie ma w naszej okolicy. Najprzód trzebaby go kupić, bo nikt pana nie zna. Ale czy nająć, czy kupić, ani za piećset, ani za tysiąc franków go pan nie znajdzie!
 — Cóż począć?
 — Najlepiej, słowo uczciwego człowieka, zaczekać do jutra, a ja tymczasem naprawię koło.
 Jutro będzie zapóźno.
 — Do licha!
 — Wszak jeździ poczta do Arras? Kiedy przejeżdża tędy?