Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/354

sem, mając na przyprzążce świeżego konia. Chłopak z oberży, tytułujący się pocztyljonem, siedział na koźle.
 Wszelako czuł, że stracił dużo czasu.
 Zciemniało zupełnie.
 Zjechali z głównego gościńca. Droga stała się nieznośną. Karjolka z jednej kolei wpadała w drugą. Rzekł do pocztyljona:
 — Zawsze jedź dobrym kłusem, podwójny tryngield.
 — Od silnego trzęsienia złamała się sztelwaga.
 — Panie — rzekł pocztyljon — sztelwaga złamana, nie wiem, jak przyprządz konia, droga w nocy niegodziwa; gdybyśmy wrócili do Tinques, moglibyśmy jutro wcześnie stanąć w Arras.
 Odpowiedział: — Masz dobry postronek i nóż?
 — Mam, panie.
 Uciął gałęź i zrobił sztelwagę.
 Nowa strata dwudziestu minut: ale pojechali galopem.
 Zrobiło się zupełnie ciemno. Czarne mgły pełzały po wzgórzach, odrywając się jak kłęby dymu. W obłokach bladawe światełka. Wiatr od morza szumiał w czterech stronach widnokręgu, jakby kto sprzęty przestawiał. Tyle przedmiotów drżało w tym potwornym oddechu nocy!
 Chłód wskróś go przejmował. Od wczoraj nic nie miał w ustach. Przypomniał sobie inną wycieczkę nocną na wielkiej płaszczyźnie w okolicach D. — przed ośmiu laty; zdało mu się, że to było wczoraj.
 Wybiła godzina na dzwonnicy gdzieś daleko.
 Zapytał chłopca:
 — Która godzina?
 — Siódma panie, o ósmej będziemy w Arras. Zostało tylko trzy mile.
 W tej chwili poraz pierwszy przyszło mu na myśl (dziwił się, dla czego nie wcześniej): — że może daremnie się tylko trudził, że nie wiedział nawet,