Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz1.pdf/367

 Zapytał raz jeszcze słabym, ledwie dosłyszanym głosem:
 — Więc tożsamość osoby dowiedziona?
 — Jaka tożsamość? — odpowiedział adwokat. Nie trzeba było sprawdzać tożsamości. Sprawa prosta: kobieta zabiła swoje dziecko; dzieciobójstwo dowiedzione; sąd przysięgłych skazał ją na całe życie.
 — Więc to kobieta? — zapytał.
 — A rozumie się, że kobieta. Niezamężna Limosin. O kogo panu chodzi?
 — O nikogo, ale kiedy sprawa skończona, dla czegóż świeci się jeszcze w sali?
 — Bo przed dwoma godzinami rozpoczęto inną sprawę.
 — Jaką? — O! i ta bardzo prosta. Rodzaj hultaja, recydywisty, galernika, który popełnił kradzież. Zapomniałem nazwisko. Ale ma minę rozbójnika. Za samą tę minę jużbym go posłał na galery.
 — Panie — zapytał — czy nie możnaby wejść do sali?
 — Wątpię, doprawdy. Tłok niezmierny. Ale posiedzenie jest zawieszone. Niektórzy powychodzili.
 Gdy rozpocznie się znowu posiedzenie, może pan spróbować.
 — Którędy się wchodzi?
 — Temi drzwiami.
 Adwokat odszedł. W kilku chwilach doznał prawie współcześnie, prawie razem wszystkich możliwych wzruszeń. Obojętne słowa adwokata przeszywały go ostrzem ognistem i kłuły igłami lodu. Dowiedziawszy się, że sprawa nieskończona, odetchnął; nie umiałby jednak powiedzieć, czy uczuł zadowolenie, lub boleść.
 Zbliżył się do kilku grup i przysłuchiwał, co mówiono. Uzbierało się wiele spraw i prezydujący wyznaczył na ten dzień dwie sprawy proste i krótkie. Rozpoczęto od dzieciobójstwa, teraz przyszła kolej na galernika, niepoprawnego recydywistę. Miał kraść