Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/142

 — Nie ma, panie.
 — Więc jesteś sama?
 — Tak panie.
 Nowa przerwa. Tym razem odezwała się Cozetta:
 — To jest, są jeszcze dwie dziewczynki.
 — Co za dziewczynki?
 — Ponina i Zelma.
 Dziecię w ten sposób zmieniało romansowe imiona drogie Thenardierowej.
 — Któż są te Ponina i Zelma?
 — To panienki pani Thenardier, jakby to powiedzieć, jej córki.
 — A cóż robią te dziewczęta?
 — O! — zawołało dziecię — mają piękne lalki, cacka złote i pełno ślicznych rzeczy. Bawią się.
 — Cały dzień?
 — Cały, panie.
 — A ty?
 — Ja, pracuję.
 — Cały dzień?
 Dziewczynka podniosła wielkie oczy pełne łez, których nie można było dojrzeć w nocy i odpowiedziała z cicha:
 — Cały, panie.
 Dodając po chwili milczenia:
 — Zdarza się, że jak skończę robotę, a pozwolą, to się bawię także.
 — A jak się bawisz?
 — Jak mogę. Zostawiają mi do woli. Ale mało mam cacek. Ponina i Zelma nie pozwalają mi bawić się swemi lalkami. Mam tylko małą szabelkę ołowianą, ot tak długą.
 Dziecię pokazało mały palec.
 — I która nic nie tnie?
 — Owszem, proszę pana — odpowiedziało dziecię — tnie sałatę i głowy muchom ucina.
 Doszli do wioski. Cozetta prowadziła podróżnego przez ulice. Przechodzili około sklepu piekarza, ale