Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/155

 Zawołała głosem ochrzypłym z oburzenia:
 — Cozetta!
 Cozetta zadrżała jakby pod nią ziemia się zatrzęsła. Obróciła głowę.
 — Cozetta! — powtórzyła Thenardierowa.
 Cozetta położyła po cichu lalkę na ziemi ze czcią i rozpaczą. Nie spuszczając z niej oczów, złożyła ręce, i rzecz straszna w dziecięciu tak młodem, załamała je z rozpaczą; potem — czego nie mogły wydobyć z niej ani wzruszenia dnia, ani bieganie do lasu, ani ciężar konewki z wodą, ani strata pieniędzy, ani widok dyscypliny, ani nawet ponure słowo, które wyrzekła Thenardierowa — przyszły łzy, zapłakała szlochając głośno.
 Podróżny powstał.
 — Co się stało? — zapytał Thenardierowej.
 — Alboż pan nie widzisz? — rzekła Thenardierowa ukazując palcem na corpus delicti leżące u stóp Cozetty?
 — No i cóż takiego? — powtórzył człowiek.
 — Ta łajdaczka — odpowiedziała Thenardierowa — ośmieliła się dotknąć lalki moich dzieci!
 — I oto tyle wrzawy — rzekł człowiek. I cóż w tem złego, że się bawiła lalką?
 — Śmiała jej dotknąć brudnemi łapami! — mówiła dalej Thenardierowa — swemi szkaradnemi ręczyskami!
 Cozetta łkała coraz głośniej.
 — Będziesz ty cicho! — krzyknęła Thenardierowa.
 Człowiek postąpił ku drzwiom od ulicy, otworzył je i wyszedł.
 Jak tylko wyszedł, Thenardierowa korzystając z jego nieobecności wyciągnęła nogę pod stół i kopnęła Cozettę tak silnie, że dziecko zakrzyczało w niebogłosy.
 Drzwi się otworzyły, powrócił człowiek, niosąc w obu rękach bajeczną lalkę, tę samą, której dziecia-