Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/164

 — Mało! — rzekł tonem Castlereagh’a redagującego na kongresie wiedeńskim likwidację, którą miała Francja zapłacić.
 — Panie Thenardier, masz słuszność, wart tego, mruczała żona, myśląc o lalce danej Cozecie w oczach jej córek, to sprawiedliwie, ale za wiele. Nie zechce zapłacić.
 Thenardier roześmiał się zimno i rzekł:
 — Zapłaci.
 Ten śmiech był najwyższą oznaką pewności i siły. Musiało się stać co było powiedziane takim tonem. Żona nie nalegała więcej. Zaczęła ustawiać stoły, mąż przechadzał się wzdłuż i wszerz po izbie. Po chwili dodał:
 — Zadłużyłem się tysiąc pięćset franków! Usiadł przed kominem i rozmyślał stawiąc nogi na ciepłym popiele.
 — Ale! — odezwała się żona — nie zapominaj, że dziś wyrzucam za drzwi Cozettę? Ten potwór pożera mi serce swoją lalką. Wolałabym zaślubić Ludwika XVIII, niż trzymać ją w domu jeden dzień dłużej!
 Thenardier zapalił fajkę i odpowiedział puszczając kłęby dymu:
 — Oddasz rachunek człowiekowi.
 Potem wyszedł.
 Ledwie opuścił izbę, gdy wszedł do niej podróżny.
 Thenardier natychmiast wrócił się za nim i stał nieruchomy we drzwiach na pół otwartych, widzialny tylko dla żony.
 Człowiek żółty miał w ręku kij i zawiniątko.
 — Tak rano pan wstał! — rzekła Thenardierowa — czy nas już opuszcza?
 Mówiąc to, zakłopotana obracała w rękach kartę z rachunkiem, i gniotła ją paznokciami. Gruba jej twarz wyrażała niezwyczajne uczucie bojaźliwości i skrupułu.
 Podać taki rachunek człowiekowi, który miał