Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/165

najzupełniej minę „ubogiego“, wydawało się jej rzeczą niełatwą.
 Podróżny był roztargniony i jakby czemś zajęty; odpowiedział:
 — Tak pani, odchodzę.
 — Więc pan — mówiła dalej — nie ma interesów w Montfermeil?
 — Nie mam. Pzechodzę tędy, nic więcej. — Pani — spytał — ile jestem winien?
 Thenardierowa nie odpowiadając podała mu złożoną kartę.
 Człowiek rozwinął papier i spojrzał, ale widocznie myślał o czem innem.
 — Pani — zapytał — czy dobrze się wam powodzi w Montfermeil?
 — Nie bardzo panie — odpowiedziała Thenardierowa zdumiona, że nie widzi innego wybuchu.
 I mówiła dalej żałośnie i płaczliwie:
 — O panie, ciężkie czasy! przytem tak mało mieszczan w naszych stronach! Same wieśniaki, jak pan widzi. Nie wiem coby było gdyby czasami nie zajrzeli do nas podróżni hojni i bogaci jak pan! Mamy ogromne wydatki. Ot, naprzykład ta mała kosztuje nas okropnie.
 — Jaka mała?
 — Ależ ta mała, pan wie! Cozetta! Skowronek jak ją tu nazywają!
 — A! — rzekł człowiek.
 Thenardierowa mówiła dalej:
 — Jacy głupi ci wieśniacy ze swemi przezwiskami: ma prędzej minę nietoperza niż skowronka. Widzi pan, my nie prosimy jałmużny, ale też i dawać jej nie możemy. Nic nie zarabiamy, a płacić trzeba grubo. Konsens, podatki, opłaty od drzwi i okien, dodatkowe centymy! Pan wie, że skarb żąda strasznych pieniędzy. A mam córki i nie widzę potrzeby żywić cudzego dziecka.