Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/245

 — Powiedziałem sobie: księżyc jest w pełni, będzie przymrozek. Gdybym odział moje melony surdutem? I dodał patrząc na Jana Valjean z prostaczym śmiechem: dalibóg, powinnibyście tak samo uczynić! Ale jakeście się tu dostali?
 Jan Valjean widząc, że jest poznany przez tego człowieka, przynajmniej pod nazwiskiem Madeleina, postępował teraz bardzo ostrożnie. Zadawał mnóstwo zapytań. Rzecz dziwna, role zdawały się zmienione. On niespodziany przybysz, rozpytywał.
 — Co to za dzwonek macie u kolana?
 — To? — odpowiedział Fauchelevent — to żeby mię unikano.
 — Jakto! żeby was unikano?
 Stary Fauchelevent mrugnął okiem z miną nie dającą się opisać.
 — A do licha! tu same kobiety w tym domu, wiele młodych dziewcząt. Zdaje się, że byłbym niebezpiecznym. gdyby mię spotkały. Dzwonek je przestrzega. Gdy się zbliżam, one odchodzą.
 — Cóż to za dom?
 — Ba! alboż nie wiecie!
 — Ależ nie, nie wiem.
 — Wszakżeście mię tu umieścili jako ogrodnika!
 — Odpowiadajcie, jakbym o niczem nie wiedział.
 — A więc, przecież to klasztor Picpusa Małego!
 Jan Valjean teraz sobie przypomniał. Przypadek, to jest Opatrzność, sprowadzała go właśnie do klasztoru dzielnicy Św. Antoniego, w którym stary Fauchelevent, kaleka od czasu jak upadł pod wóz, przed dwoma laty przyjęty został na jego rekomendacje. Powtórzył jakby sam mówiąc do siebie:
 — Klasztor Picpusa-Małego!
 — Ale wracając do rzeczy — zapytał z kolei Fauchelevent — jakim u licha sposobem dostaliście się tutaj, ojcze Madeleine? Prawda że jesteście świętym, ale zawsze mężczyzną, a mężczyźni tu nie wchodzą.
 — A jednak wy tu jesteście?