Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/342

rysta siedmnaście listów Św. Bernarda, a Merlonus Horstius tylko trzysta sześćdziesiąt siedm, bynajmniej nie gardzę Merlonusem Horstiusem.
 — Ani ja także.
 — Zasługą jest pracować według sił swoich. Klasztor nie jest warsztatem.
 — Ani kobieta mężczyzną. Mój brat to dopiero mocny!
 — A przytem będziecie mieli lewar.
 — To jedyny rodzaj klucza, przystający do takich drzwi.
 — Jest koło w kamieniu.
 — Wsadzę w nie lewar.
 — Kamień jest tak osadzony, że może się obracać.
 — To dobrze, wielebna matko. Otworzę groby.
 — W przytomności czterech matek kantorek.
 — A gdy groby będą otworzone?
 — Należy je zamknąć.
 — To wszystko?
 — Nie.
 — Czekam na wasze rozkazy, przewielebna matko.
 — Fauvent, mamy w was zaufanie.
 — Jestem tu, by robić wszystko.
 — I milczeć o wszystkiem.
 — Tak jest, wielebna matko.
 — Gdy groby będą otwarte...
 — Zamknę je.
 — Ale wprzód...
 — Co, wielebna matko?
 Trzeba będzie tam coś spuścić.
 Nastało milczenie. Przełożona poruszywszy dolną wargą, jakby wahając się, dodała:
 — Ojcze Fauvent?
 — Słucham wielebnej matki!
 — Wiecie, że dziś rano umarła jedna matka.
 — Nie.
 — Toście nie słyszeli dzwonu?
 — W głębi ogrodu nic nie słychać.