Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/343

 — Doprawdy?
 — Ledwie dosłyszę dzwonienie na mnie.
 — Umarła o świcie.
 — A przytem rano, wiatr nie donosił głosu w moją stronę.
 — To matka Ukrzyżowanie. Błogosławiona.
 Przełożona umilkła, poruszała ustami, jakby w duchu odmawiając modlitwę i dodała:
 — Przed trzema laty, widząc tylko modlącą się matkę Ukrzyżowanie, jansenistka pani Bethune została nawróconą.
 — A tak, słyszę teraz dzwonienie za umarłych, wielebna matko.
 — Matki zaniosły ją do sali zmarłych, z której przechodzi się do kościoła.
 — Wiem.
 — Żaden inny mężczyzna prócz was nie może i nie powinien wchodzić do tej sali. Pamiętajcie o tem. A to śliczne żeby mężczyzna wchodził do pokoju zakonnic zmarłych!
 — Jeszczeby też!
 — He?
 — Jeszczeby też.
 — Co mówicie?
 — Mówię jeszczeby też
 — Jeszczeby też co?
 — Wielebna matko, nie mówię jeszczeby też co, mówię jeszczeby też.
 Nie rozumiem was. Dlaczego mówicie jeszcze by też?
 — By mówić jak wy, wielebna matko.
 — Ale ja tego nie mówiłam.
 — Wielebna matka nie powiedziała, ale ja powiedziałem, by mówić jak wielebna matka.
 W tej chwili wybiła dziewiąta godzina.
 — O dziewiątej godzinie i o każdej godzinie niech będzie pochwalony i uwielbiony Przenajświętszy Sakrament ołtarza — rzekła przełożona.