Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/355

Że przełożona powiedziała, aby przyprowadził brata jutro wieczór, po pozornem pochowaniu zwłok na cmentarzu. Ale że nie mógł sprowadzić p. Madeleine z miasta, dopóki p. Madeleine nie wyjdzie na miasto. Że w tem właśnie był główny kłopot. A przytem, że miał drugi kłopot z próżną trumną.
 — Co za próżna trumna? — zapytał Jan Valjean.
 Fauchelevent odpowiedział:
 — Trumna skarbowa.
 — Jaka trumna? dlaczego skarbowa?
 — Umiera zakonnica. Przychodzi lekarz miasta i mówi: umarła zakonnica. Rząd przysyła trumnę. Nazajutrz przysyła karawan i żałobników, by zabrali trumnę i powieźli na cmentarz. Żałobnicy przyjdą i podniosą trumnę; będzie wewnątrz pustą.
 — Włóżcie cokolwiek.
 — Trupa? nie mam.
 — Nie trupa.
 — Cóż więc?
 — Żywego człowieka.
 — Jakiego żywego człowieka?
 — Mnie — rzekł Jan Valjean.
 Fauchelevent, który siedział, zerwał się jakby pod nim pękł granat.
 — Pana?
 — Czemu nie?
 Jan Valjean uśmiechnął się tym rzadkim uśmiechem, który zdarza się jak błyskawica na niebie zimowem.
 — Pamiętacie przecież, Fauchelevent, żeście mówili, iż matka Ukrzyżowanie umarła, a ja dodałem: i ojciec Madeleine jest pogrzebiony. To właśnie się stanie.
 — A, pan żartujesz, nie mówisz serjo.
 — Zupełnie serjo. Wszak muszę ztąd wyjść?
 — Niewątpliwie.
 — Mówiłem wam, byście i dla mnie znaleźli kosz i rogożę.