Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz2.pdf/356

 — A więc?
 — Kosz będzie jodłowy, a rogoża z czarnego sukna.
 — Naprzód, nie z czarnego, lecz z białego. Zakonnice pokrywają białym całunem.
 — Niech będzie białym.
 — Nie jesteście zwyczajnym człowiekiem, ojcze Madeleine.
 Spotkać się z podobnemi fantazjami, które niczem innem nie są jeno dzikiemi i zuchwałemi wynalazkami galer, wyjść ze zwykłego spokoju i wmieszać się w to co nazywał „małemi wybrykami klasztoru“ wprawiało ojca Faucheleveut w osłupienie, jakiegoby doznał przechodzień, widząc mewę pływającą po rynsztoku ulicy Świętego Dyonizego.
 Jan Valjean mówił dalej:
 — Chodzi o to, bym wyszedł ztąd niepostrzeżony. Właśnie nadarza się sposobność. Ale wprzódy chciejcie mię objaśnić. Jak się to odbywa? gdzie jest trumna?
 — Pusta?
 — Tak.
 — W dolnym kościele, w tak zwanej sali umarłych. Stoi na katafalku o dwóch stopniach, okryta całunem.
 — Jaka jest długość trumny?
 — Sześć stóp.
 — Co to za sala umarłych?
 — Jest to pokój na dole, z oknem od ogrodu okratowanem, i okiennicą zamkniętą, oraz dwoma drzwiami: jednemi od klasztoru, drugiemi od kościoła.
 — Jakiego kościoła?
 — Kościoła od ulicy, do którego każdemu wejść można.
 — Macie klucze do tych dwóch drzwi?
 — Nie. Mam klucz do drzwi od klasztoru; odźwierny ma klucz do drzwi od kościoła.
 — Kiedy odźwierny te drzwi otwiera?