Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz3.pdf/157

dla pierwszego, zacofany dla drugich, ujrzał się podwójnie osamotnionym, tak wobec starych, jak wobec młodzieży. Przestał uczęszczać do kawiarni Musain.
 W tym niepokoju wewnętrznym nie myślał zgoła. O pewnych ważnych stronach codziennego istnienia. Rzeczywistość życia nie daje się jednak zapomnieć. Gwałtownie potraciła go ona. Pewnego poranku gospodarz hotelu wszedł do pokoju Marjusza i rzekł do niego:
 — Pan Courfeyrac poręczył za pana.
 — Tak.
 — Lecz potrzebowałbym pieniędzy.
 — Proś pan Courfeyraca, by przyszedł rozmówić się ze mną — powiedział Marjusz.
 Kiedy Courfeyrac przyszedł, gospodarz ich zostawił. Marjusz opowiedział wówczas, czego dotąd jeszcze nie zrobił, że jest sam na świecie i że nie ma rodziców.
 — Cóż poczniesz — zapytał Courfeyrac.
 — Nic nie wiem — odpowiedział Marjusz.
 — Cóż będziesz robił?
 — Nic nie wiem.
 — Masz pieniądze?
 — Piętnaście franków.
 — Chcesz, ażebym ci pożyczył?
 — Za nic.
 — Masz odzienie?
 — Oto jest.
 — Masz jakie klejnoty?
 — Zegarek.
 — Srebrny?
 — Złoty. Oto jest.
 — Znam kupca, który kupi surdut od ciebie i pantalony.
 — Dobrze.
 — Będziesz miał tylko jedne pantalony, kamizelkę, kapelusz i tużurek.
 — I buty.