Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz3.pdf/158

 — I cóż znowu! Przecież boso chodzić nie będziesz? Co za bogactwo!
 — Wystarczy.
 — Znam zegarmistrza, który kupi zegarek.
 — Dobrze.
 — Nie, nie dobrze. Co robić będziesz później?
 — Wszystko co potrzeba będzie. Przynajmniej wszystko co uczciwe.
 — Umiesz po angielsku?
 — Nie.
 — Umiesz po niemiecku?
 — Nie.
 — Tem gorzej.
 — Dla czego?
 — Dla tego, że jeden z moich przyjaciół, księgarz, układa coś w rodzaju encyklopedji, do której moglibyście tłómaczyć artykuły niemieckie lub angielskie. Licho to płatne, lecz można żyć.
 — Nauczę się po angielsku i po niemiecku.
 — A tymczasem?
 — A tymczasem jeść będę moje odzienie i mój zegarek.
 Przywołano tandeciarza. Kupił odzienie używane za dwadzieścia franków. Poszli do zegarmistrza. Kupił zegarek za czterdzieści pięć franków.
 — To nieźle — powiedział Marjusz do Courfeyraca, wchodząc do hotelu — wraz z piętnastu frankami, które miałem, czyni to ośmdziesiąt franków.
 — A rachunek hotelowy? — zauważył Courfeyrac.
 — Masz tobie, zapomniałem! — powiedział Marjusz.
 Gospodarz doręczył rachunek, który należało natychmiast zapłacić. Wynosił siedmdziesiąt franków.
 — Pozostaje mi dziesięć franków — powiedział Marjusz.
 — Do djabła — wtrącił Courfeyrac: — będziesz jadł pięć franków, ucząc się po angielsku, i pięć franków, ucząc się po niemiecku. Trzeba będzie albo bar-