Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz3.pdf/306

 Zbliżył się do dziewczyny.
 — Słuchajno — rzekł jej.
 Przerwała mu z błyskiem radości w oczach:
 — Dobrze, dobrze, mów mi pan: ty — to tak i lepiej zaraz.
 — Niech i tak będzie — rzekł młody człowiek. Wszak to ty, zdaje mi się, przyprowadziłaś tu tego starego pana i jego córkę?
 — Ja.
 — A adres ich czy wiesz?
 — Nie, nie wiem.
 — To musisz mi go znaleźć.
 Oko dziewczyny z przygasłego stało się było rozradowanem, ale w tej chwili z rozradowanego stało się znowu ponurem.
 — A! to tego panu potrzeba? — spytała.
 — Tak.
 — Czy pan ich zna?
 — Nie.
 — To znaczy — rzekła dziewczyna z żywością, że pan jej nie zna, ale chce ją pan poznać.
 To ich zamienione ją miało w sobie coś znaczącego gorzkiego.
 — No cóż? czy możesz mi to zrobić? — spytał Marjusz.
 — Będzie miał pan adres pięknej panny.
 W dźwięku tego wyrażenia: pięknej panny, znajdował się jak i wprzódy odcień, który się wydał niemiłym Marjuszowi. Ciągnął dalej:
 — Zresztą, niech sobie będzie co chce, bylebym miał adres ojca i córki. Ich adres, czy rozumiesz?
 Dziewczyna spojrzała mu bystro w oczy.
 — A co dostanę za to?
 — Co tylko zechcesz.
 — Co tylko zechcę?
 — Tak.
 — Będzie pan miał adres?
 Pochyliła głowę, a potem szybkiem poruszeniem