Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz3.pdf/313

 — Wiesz ty, że to jest ogromne szczęście, że on mnie nie poznał. Gdyby mnie był poznał, z pewnością nie byłby przyszedł drugi raz i byłby się nam wymknął; ale to moja broda mnie uratowała, moja bródka romantyczna, moja piękna bródka romantyczna.
 I począł się śmiać znowu.
 Poszedł ku oknu. Śnieg padał ciągle, centkując szarą barwę nieba.
 — Co za psi czas — rzekł. Potem zapinając na sobie surdut:
 — Futerał nieco za przestronny. Ale to nic, dodał, zawsze djable dobrze zrobił że mi go zostawił, stary cymbał. Inaczej, aniby myśleć wyjść na miasto, i wszystko byłoby w łeb wzięło. Jak to jednak czasem rzeczy wiszą na włosku jednym.
 I nacisnąwszy sobie czapkę na oczy, wyszedł.
 Zaledwie miał czas zrobić kilka kroków za progiem, kiedy drzwi znów się otworzyły i ukazał się w nich raz jeszcze jego profil dziki i przebiegły.
 — Ach! zapomniałem — rzekł — trzeba będzie dostać zkąd fajerki.
 Mówiąc to, rzucił w fartuch swojej żonie tę samą pięciofrankówkę, którą mu był zostawił filantrop.
 — Fajerkę? — zapytała kobieta.
 — Tak.
 — A ileż trzeba będzie węgli?
 — Ze dwie miary.
 — To wyniesie półtora franka, za resztę trzeba będzie kupić co na obiad.
 — Nie można.
 — Dlaczego?
 — Ani się waż wydawać wszystkich pieniędzy.
 — Dlaczego?
 — Bo ja także będę potrzebował coś kupić.
 — Cóż takiego?
 — Coś.
 — A ileż ci na to będzie potrzeba?
 — Jest tu gdzie blisko sklep żelazny?