Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz3.pdf/322

 — Cóż to za jedni ci wszyscy jegomoście? — spytał Marjusz.
 Inspektor odpowiedział, ale raczej jakby sobie samemu tylko:
 — Zresztą, to nie jest ich godzina.
 Wpadł znowu w zamyślenie, a potem mówił dalej:
 — 50 — 52, znam ja tę chałupę. Ani sposobu schować się wewnątrz, bo się gracze spostrzegą, a w takim razie mogliby odłożyć komedję na kiedy indziej.
 Oni są tacy skromni, obawiają się wszelkiej publiczności. Nie, to trzeba będzie zrobić zupełnie inaczej. Muszę tych ptaszków najprzód usłyszeć śpiewających, a potem ich puścić w taniec.
 Skończywszy ten monolog, zwrócił się ku Marjuszowi i spytał go, wpatrując mu się bystro w oczy:
 — A co? czy strach może?
 — Czego? — spytał Marjusz?
 — Tych ludzi.
 — Nie więcej jak kogobądź na świecie — odpowiedział sucho Marjusz, spostrzegając się nareszcie, że go nie nazwał ani razu panem.
 Inspektor wpatrzył się w Marjusza baczniej jeszcze niż wprzódy, i rzekł z pewnym rodzajem uroczystej powagi:
 — Mówisz pan jak człowiek odważny i jak człowiek uczciwy. Odwaga nie obawia się występku, tak jak uczciwość nie lęka się władzy.
 Marjusz przerwał mu.
 — Wszystko to jest dobrze, ale co pan zamyślasz zrobić w tym razie?
 Inspektor poprzestał tylko na odpowiedzeniu mu:
 — Wiem, że każdy z mieszkańców tego domu ma klucz od głównego wejścia, żeby módz bez przeszkody wracać do siebie w nocy. Musisz i pan mieć taki klucz?
 — Mam — rzekł Marjusz.
 — Czy ma go pan przy sobie?
 — Mam.