Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz3.pdf/331

i rozmaite dodatki; będziemy jedli jak królowie. Wszystko idzie jak z płatka.
 Potem dodał, zniżając głos:
 — Pułapka już otwarta. A i koty także już na czatach.
 Jeszcze zniżył głos i rzekł:
 — Włóż to w ogień.
 W tej chwili Marjusz usłyszał przerzucanie węgli poruszanych obcęgami, czy też jakiemś innem narzędziem, i Jondrette mówił dalej:
 — Czy nasmarowałaś łojem zawiasy od drzwi, żeby nie skrzypiały?
 — Nasmarowałam — odpowiedziała kobieta.
 — Która godzina?
 — Niedługo będzie szósta. Tylko co biło pół u Świętego Medarda.
 — Ach! do djabła — rzekł Jondrette — trzeba będzie zaraz wyprawić dziewczęta na czaty. Chodźcieno tu — dodał, zwracając się do córek.
 Przez chwilę coś szeptano.
 Jondrette znowu odezwał się głośno:
 — Stara Burgon czy jest na mieście?
 — Na mieście — odpowiedziano.
 — Czy pewno niema sąsiada w domu?
 — Nie było go przez cały dzień, a wiesz dobrze, że to teraz godzina jego obiadu.
 — Czy tylko pewno go niema?
 — Jak najpewniej.
 — Jednak nic nie będzie szkodziło — mówił Jondrette — pójść sprawdzić tę rzecz w jego mieszkaniu. Dziewczyno, weźno świecę i pójdź tam.
 Marjusz szybko się zsunął z komody i na czworakach, cichutko, popełzał pod łżko.
 Tylko co się tam był umieścił, spostrzegł światło po przez szpary swoich drzwi:
 — Tatulu — zawołał głos — niema go, wyszedł.
 Poznał głos starszej córki.
 — Czyś tam weszła? — spytał ojciec.