Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz3.pdf/378

 Nagle zadrżał.
 U nóg jego, na stole, żywy promień księżyca w pełni oświecał i zdawał się ukazywać mu kawałek papieru. Na tym świstku wyczytał on wyrazy, które tegoż poranka napisała była, jak sobie przypominamy, starsza córka Thenardier’a.
 — Salcesony idą.
 Myśl, podobna do światłości nagłej przebiegła umysł Marjusza; nasuwał mu się właśnie w ręce środek, którego szukał, jedyne rozwiązanie tego okropnego zadania, które go tyle dręczyło: oszczędzić zabójcę i ocalić ofiarę. Ukląkł na komodzie, schylił się, wziął świstek, oderwał delikatnie kawałek wapna od ściany, obwinął go papierem i rzucił przez szparę do środka izby.
 Właśnie było w samą porę. Thenardier pokonał był nareszcie swoje ostatnie obawy, czy też ostatnie skrupuły i szedł ku więźniowi.
 — Coś spadło? — zawołała Thernardierowa.
 — Co takiego? — rzekł mąż.
 Baba poskoczyła, i podniósłszy kawałek wapna, obwinięty w papier, podała go mężowi.
 — Którędyż to tu wleciało? — spytał Thernadiur.
 — Którędyż chcesz, żeby miało wlecieć? — rzekła kobieta. — Przez okno ma się rozumieć.
 — Widziałem nawet, jak leciało — rzekł Urwipołeć.
 Thernadier szybko rozwinął świstek i przybliżył go do świecy.
 — Patrzaj, to pismo Eponiny. Niechże cię djabli.
 Dał znak żonie, która przybliżyła się żywo i pokazał jej pismo. Potem dodał głuchym głosem:
 — Żywo! co tchu drabinę! Zostawmy szperkę w pułapce, a sami bierzmy nogi za pas.
 — Jakto? nie skręciwszy karku temu łajdakowi? zapytała Thenardierowa.
 — Niema chwili czasu do stracenia.
 — Ale którędy zmykać? — odezwał się Urwipołeć.