Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz3.pdf/381

z kluczem, trzeci z pałką, inni z nożycami, z obcęgami i młotami; Thenardier z nożem w pięści. Thenardierowa porwała ogromny kamień, leżący we framudze okna, który służył za siedzenie dla jej córek.
 Javert włożył kapelusz na głowę i postąpił parę kroków w izbie, mając złożone na krzyż ręce, laskę pod pachą i szpadę w pochwie.
 — Za pozwoleniem — rzekł. — Nie wyjdziecie oknem, tylko drzwiami. Będzie to nieco zdrowiej. Was jest siedmiu, nas piętnastu. Co się tam mamy brać za łby, jak chłopi. Rozprawmy się przyzwoicie.
 Urwipołeć wyjął pistolet z pod bluzy, włożył go w rękę Thenardier’a i szepnął mu w ucho:
 — To Javert. Nigdybym się nie ośmielił strzelić do niego. Może ty będziesz śmielszy.
 — Spodziewam się! — odpowiedział Thenardier.
 — No, strzelaj.
 Thenardier chwycił za pistolet i wziął na cel Javerta.
 Javert, stojący o trzy kroki, spojrzał mu bystro w oczy i rzekł tylko:
 — Nie strzelaj, bo zobaczysz, że ci spali na panewce.
 Thenardier pocisnął kurek. Spaliło.
 — A co? nie mówiłem ci? — rzekł Javert.
 Urwipołeć rzucił maczugę pod nogi Javerta.
 — Jesteś królem djabłów — zawołał — poddaję się.
 — A wy? — zapytał Javert innych złoczyńców.
 Ci odpowiedzieli:
 — I my także.
 Javert odezwał się spokojnie:
 — A! tak to dobrze; powiedziałem, że się jakoś porozumiemy.
 — Proszę tylko o jedną rzecz — rzekł Urwipołeć — to jest, żeby mi pozwolono mieć tytuń przez czas, co będę w ciupie.
 — Zgoda — rzekł Javert.
 I zwracając się do zawołania — dodał: