Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/141

 — Wiem o tem — rzekł Gavroche — psy wszystko wyjadają.
 I po cwili milczenia dodał:
 — Ah! straciliśmy z oczu naszych życiodawców. Nie wiemy, co dalej począć. Tak być nie powinno, ulicznicy. Głupstwem jest kłopotać się o to ludziom w pewnym wieku. Tak, tak! trzeba sobie radzić przecież.
 Zresztą nie robił im zapytań. Byli bez schronienia, jestże co prostszego?
 Starszy z dwóch „smyków“, prawie zupełnie powróciwszy do tej nagłej obojętności dziecinnego wieku, zawołał:
 — Bo to nawet głupio doprawdy! Mama mówiła, że w kwietnią niedzielę zaprowadzi nas po palmy.
 — O ho! — rzekł Gavroche.
 — Mama — ciągnął dalej starszy — jest to pani, co mieszka razem z panną Miss.
 — Fiu! fiu! — znów wtrącił Gavroche.
 Gavroche jednakże się zatrzymał i od kilku chwil macał i przetrząsał wszystkie rodzaje schowań, jakie miał w swoich łachmanach.
 Nakoniec podniósł głowę, z miną która miała okazywać tylko zadowolenie, lecz w istocie była tryumfującą.
 — Uspokójmy się, smyczaki! Oto będziemy mieli za co zjeść kolacją wszyscy trzej.
 I wyciągnął ze swej kieszeni jeden sou.
 Niedając malcom zastanawiać się nad tem, popchnął ich obu przed sobą do sklepu niekarza i rzucił swoje sou na bufet, wołając:
 — Chłopcze! chleba za pięć centymów.
 Piekarz, właściciel sklepu w swojej osobie, wziął za chleb i nóż.
 — Na trzy kawałki, chłopcze! — mówił Gavroche — i dodał z godnością:
 — Jest nas trzech.