Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/146

 Montparnasse, jakkolwiek z natury mało lubiący się dziwić, nie mógł powstrzymać wykrzyknienia:
 — W słoniu!
 — Tak właśnie, w słoniu — odparł Gavroche. Keksaa!
 Jest to znowu słowo, wyjęte z języka, którym nikt nie pisze, a którym wszyscy mówią. Keksaa znaczy: qu’est-ce-que cela? (cóż to takiego).
 Głęboka ta uwaga ulicznika uspokoiła Montparnasse’a. Zdawał się nabierać lepszego przekonania o mieszkaniu Gavroche’a.
 — W istocie — rzekł — tak, w słoniu. A czy tam dobrze?
 — Wybornie — rzekł Gavroche — nawet wspaniale. Nie ma wcale cugów i wiatrów, jak pod mostami.
 — Którędy wchodzisz?
 — Wchodzę.
 — Musi być dziura — dopytywał się Montparnasse.
 — U licha! Ale nie trzeba o niej mówić. Jest między przedniemi nogami. Salcesony o niej wiedzą.
 — Przez nią włazisz? Rozumiem.
 — Chwytam się rękami, szust chlust, i już po wszystkiem; nikoguteńko prócz mnie.
 Po chwili milczenia Gavroche dodał:
 — Dla tych malców będę miał drabinę.
 Montparnase zaczął się śmiać.
 — Zkąd u djabła wyrwałeś tych knotów?
 Gavroche odpowiedział po prostu:
 — To są smyczaki, które mi darował jakiś perukarz.
 Montparnasse zaczął się zamyślać.
 — Za bardzo łatwo mnie poznałeś — szepnął.
 Wydobył z kieszeni dwa drobne przedmioty, któremi po prostu były piórka okręcone bawełną i wsadził je w dziurki od nosa. Tym sposobem kształt nosa zmienił się zupełnie.