Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/161

 — To są myszy.
 To objaśnienie dodało nieco odwagi malcowi. Widział on już w swem życiu białe myszki i nie bał się ich wcale. Jednakże zabrał jeszcze głos:
 — Panie?
 — Hę? — rzekł Gavroche.
 — Dlaczego nie masz pan kota?
 — Miałem jednego — odpowiedział Gavroche — przyniosłem im go tutaj, ale mi go zjadły.
 To drugie objaśnienie popsuło wpływ pierwszego, i mały zaczął znowu drżeć ze strachu. Rozmowa pomiędzy nim i Gavrochem zawiązała się po raz czwarty.
 — Panie!
 — Hę? — Kogo to zjadły?
 — Kota.
 — A kto to zjadł kota?
 — Szczury.
 — Myszy?
 — Tak, szczury.
 Dzieciak struchlały, słysząc o myszach zjadającyh koty, mówił dalej:
 — Panie to może i nas zjedzą te myszy?
 — Do pioruna! — rzekł Gavroche.
 Przestrach dziecięcia doszedł do szczytu. Lecz Gavroche dodał:
 — Nie bój się! nie mogą tu wejść. A zresztą ja tu jestem! No, weź mnie za rękę. Cicho bądź i chrap!
 To mówiąc Gavroche wziął za rękę malca po nad jego bratem. Dziecię przycisnęło tę dłoń do siebie i uczuło się ośmielonem. Śmiałość i siła udzielają się tajemniczo. Cisza zaległa znowu do koła, szmer głosów przestraszył i oddalił szczurów, a gdy w kilka chwil potem mogły już powrócić z nową wściekłością, trzej smyki, pogrążeni w śnie głębokim nic nie słyszeli.