Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/230

właśnie miejscu krata dotykała sąsiedniego muru, tworząc z nim kąt dość ciemny, w którym Eponina znikła zupełnie.
 Tak siedziała z godzinę nieruchoma i milcząca, pogrążona w myślach.
 Około dziesiątej wieczór jeden z kilku przechodniów ulicy Plumet, stary mieszczanin zapóźniony, przebiegając to samotne miejsce i podejrzane, usłyszał w kącie muru przy kracie ogrodu, głos groźny i głuchy, mówiący:
 — Nie dziwię się teraz, że tu przychodzi co wieczór!
 Przechodzień obejrzał się dokoła, nie zobaczył nikogo, nie śmiał spojrzeć w kąt ciemny i przestraszony podwoił kroku.
 Dobrze zrobił, że pospieszył, bo w kilka minut później, sześciu ludzi, idących w pewnych od siebie odległościach wzdłuż muru i wyglądających na patrol pijany, weszli na ulicę Plumet.
 Pierwszy, który zbliżył się do kraty ogrodu, stanął i czekał na drugich; w minutę później zebrali się wszyscy sześciu.
 Ludzie ci zaczęli mówić po cichu:
 — To tutaj — rzekł jeden.
 — Czy jest pies w ogrodzie? — zapytał drugi.
 — Nie wiem. W każdym razie przyniosłem gałkę, którą mu damy połknąć.
 — Czy masz plaster do wybicia szyby?
 — Mam.
 — Krata jest stara — dodał piąty, który miał głos brzuchomówcy.
 — Tem lepiej — rzekł drugi — nie piśnie pod balikiem (piłą) i łatwo da się skosić (przeciąć).
 Szósty, który jeszcze ust nie otworzył, zabrał się do rozpatrywania kraty, jak to godziną wprzódy uczyniła Eponina, kolejno chwytając za każdy pręt i wstrząsając nim ostrożnie. Tak doszedł do prętu, który Marjusz wyjął z osady. Gdy już miał ująć ten pręt, na-