Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/236

 Sześciu drabów, zdumieni i nachmurzeni, że je dna dziewczyna trzyma ich w szachu, poszli ukryć się w cieniu rzuconym przez latarnię i złożyli radę, wzruszając ramionami upokorzeni i wściekli.
 Ona tymczasem patrzyła na nich wzrokiem spokojnym i dzikim.
 — Coś ma w tem — rzekł Babet. Jakiś powód. Może się zakochała w psie? Szkodaby jednak było, gdyby nie dopisała ta robata. Dwie kobiety, stary mieszkający w tylnem podwórku. U okien wiszą wcale nie złe firanki. Stary musi być bogatym żydem. Interes zdaje mi się dobry:
 — A więc, wchodźcie do domu — zawołał Montparnasse. Do roboty. Ja zostanę tu z dziewczyną i jeśli piśnie...
 Błysnął ostrzem noża, który trzymał otwarty w rękawie.
 Thenardier nie wyrzekł ani słowa i zdawał się być gotów na wszystko.
 Brujon, który uchodził trochę za wyrocznię, i jak wiadomo, „nastręczył robotę” jeszcze się nie odezwał. Zdawał się być zamyślony. Wiedziano, że nie cofa się przed żadnem niebezpieczeństwem i raz, po prostu z junactwa, okradł posterunek policjantów. Prócz te go układał wiersze i piosneczki, co mu nadawało wielką powagę.
 Babet go zapytał:
 — Cóż, Brujon, nic nie mówisz?
 Brujon milczał chwilę, potem kilka razy kiwnął głową w rozmaity sposób i nakoniec głos zabrał:
 — Słuchajcie: dziś rano widziałem dwóch bijących się wróbli; wieczorem potykam się o kobietę, która się kłóci. To zły znak. Idźmy ztąd.
 I poszli.
 Odchodząc Montparnasse mruczał:
 — Wszystko mi jedno, ale gdyby było wolno, tobym ją palnął.
 Babet odpowiedział: