Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/34

 I mówiła dalej coraz smutniejszym tonem:
 — Jak się zdaje, nie bardzo mi pan rad jesteś?
 Marjusz milczał; spojrzała po sobie i zawołała:
 — A jednak jeśli pan zechcesz, to cię zmuszę być weselszym!
 — Co? — zapytał Marjusz. Co mówicie?
 — A, dawniej mówiłeś mi pan ty! — odparła.
 — A więc, co mówiłaś?
 Zagryzła usta, zdawała się wahać, jakby w duchu walcząc z sobą. Nakoniec powzięła postanowienie.
 — Tem gorzej, wszystko jedno. Jesteś pan smutny, a chcę, żebyś był zadowolony. Przyrzecz mi pan tylko, że się śmiać będziesz. Chcę, żebyś się pan rozśmiał i powiedział: A to dobrze! to dobrze. Biedny panie Marjuszu! wszak pan przypominasz sobie, coś mi mówił, że dasz mi, co zechcę...
 — Prawda, ależ mów.
 Spojrzała mu w oczy i rzekła:
 — Mam adres!
 Marjusz zbladł. Wszystka krew spłynęła mu do serca.
 — Co za adres?
 — Adres, którego pan odemnie żądałeś!
 I dodała, jakby sobie czyniąc przymus.
 — Adres... przecież pan wiesz?
 — Tak, wybąkał Marjusz.
 — Panienki!
 Wymówiwszy ten wyraz, westchnęła głęboko.
 Marjusz skoczył z barjery, na której siedział i jak szalony porwał ją za rękę.
 — O! więc mię prowadź! mów! żądaj czego tylko chcesz! Gdzież-to?
 — Pójdź pan ze mną — odpowiedziała. Nie wiem dobrze nazwiska ulicy, ani numeru; to zupełnie w przeciwnej stronie, dobrze znam dom i pana zaprowadzę.
 Usunęła rękę i dodała tonem, któryby wzruszył uważnego człowieka, ale Marjusz, upojony szczęściem, na nic nie zwracał uwagi: