Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/357

 Marjusz sądził, że się myli i że to było złudzenie wyobraźni dołączone do nadzwyczajnych rzeczywistości, które krążyły bezładnie dokoła niego. Postąpił naprzód, by zejść z barykady.
 — Panie Marjuszu! — powtórzył głos.
 Tym razem nie mógł wątpić, bo słyszał wyraźnie; spojrzał i nic nie zobaczył.
 — U nóg pana — rzekł głos.
 Schylił się i zobaczył w cieniu coś czołgającego ku niemu. Czołgało to po bruku i mówiło do niego.
 Przy świetle lampy dojrzał bluzę, podarte spodnie aksamitne, bose nogi i coś podobnego do strugi krwi. Marjusz zobaczył bladą twarz, która podniosła się ku niemu i rzekła:
 — Pan mię nie poznajesz?
 — Nie.
 — Eponina.
 Marjusz żywo się nachylił i poznał to nieszczęśliwe dziecię. Była przebrana za mężczyznę.
 — Jak się tu dostałaś? co tu robisz?
 — Umieram — odpowiedziała.
 Są słowa i wypadki, które budzą istoty znękane. Marjusz zawołał jakby zerwawszy się ze snu:
 — Jesteś ranna! Poczekaj, zaniosę cię do sali! Opatrzą cię. Czy ciężka rana? jak cię mam wziąć, by nie urazić? gdzie cierpisz? Na pomoc! A mój Boże! Ale po coś tu przychodziła?
 I położył rękę pod jej plecy, by ją podnieść.
 Podnosząc dotknął jej ręki.
 Krzyknęła słabym głosem.
 — Czym cię uraził? — zapytał Marjusz.
 — Trochę.
 — Przecież dotknąłem ręki.
 Podniosła rękę do oczu Marjusza i Marjusz zobaczył w środku tej ręki czarną dziurę.
 — Co ci jest w rękę? — zapytał.