Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/360

 — Mój brat jest tutaj. Nie trzeba żeby mię widział. Byłby mię zburczał.
 — Twój brat — zapytał Marjusz, który w chwili największej goryczy i boleści, pomyślał o obowiązkach, jakie ojciec przekazał mu względem Thenardierów; kto jest twoim bratem?
 — Ten mały.
 — Który śpiewa?
 — Tak.
 Marjusz się poruszył.
 — O! nie odchodź pan! — rzekła — już nie długo się skończy!
 Prawie usiadła, ale głos jej był bardzo cichy i przerywany kaszlem i chrapaniem konania. Zbliżyła jak mogła swą twarz do twarzy Marjusza i dodała z dziwnym wyrazem:
 — Posłuchaj pan, nie chcę ci płatać figla. Mam w kieszeni list do pana od wczoraj. Kazano mi odnieść na pocztę. Nie oddałam. Nie chciałam, by doszedł pana. Ale możebyś się gniewał o to tam, gdzie się wkrótce zobaczymy. Wszak się zobaczymy, nie prawdaż? Weź pan swój list.
 Konwulsyjnie chwyciła rękę Marjusza swą ręką i zdawała się nie czuć cierpienia. Włożyła rękę Marjusza do kieszeni swej luzy. Marjusz w istocie uczuł tam papier.
 — Weź pan — rzekła.
 Marjusz wziął list.
 Skinęła głową na znak zadowolenia i zgody.
 — Ale za to, przyrzecz mi pan...
 I zatrzymała się.
 — Co? — zapytał Marjusz.
 — Przyrzecz mi?
 — Przyrzekam.
 — Przyrzecz mi, że złożysz pocałunek na mem czole gdy umrę. Będę go czuła.
 Głowa jej opadła na kolana Marjusza, powieki się zawarły. Sądził, że biedna dusza uleciała. Eponi-