Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/381

w sąsiednim domu, zawołali: Otóż macie rok dziewięćdziesiąty trzeci!
 Latarnia zakołysała się gwałtownie i zagasła.
 Ulica nagle stała się ciemną.
 — Otóż to tak, stara ulico — rzekł Gavroche — włóż teraz na głowę szlafmycę.
 I obróciwszy się do Jana Valjean dodał:
 — Jak pan nazywasz ten tam olbrzymi pomnik w końcu ulicy. Wszak to Archiwum, nieprawdaż? Należałoby troszkę pomiętosić te głupie słupy.
 Jan Valjean zbliżył się do Gavrocha.
 — Biedne dziecię — rzekł półgłosem i jakby do siebie — ma głód.
 I włożył mu w rękę pięć franków.
 Gavroche podniósł nos, zdumiony wielkością białego trzygroszniaka. Przypatrywał mu się w ciemności i zachwycał jego blaskiem. Znał pięciofrankówki tylko ze słychu, podobała mu się ich reputacja, a widok czarował. Powiedział tedy: przypatrzmy się tygrysowi: Oglądał chwil kilka, potem obrócił się do Jana Valjean, oddał mu pieniądz i rzekł majestatycznie:
 — Mieszczaninie, wolę rozbijać latarnie. Zabierz swoje dzikie zwierzę. Nie dam się przekupić. Ma to pięć szponów, ale mię nie zadraśnie.
 — Masz matkę? — zapytał Jan Valjean.
 — Możo więcej od pana.
 — Więc — rzekł Jan Valjean — schowaj te pieniądze dla matki.
 Gavroche się zachwiał. Zresztą zauważył, że człowiek z którym rozmawiał, nie miał kapelusza i to wzbudziło w nim zaufanie.
 — Doprawdy — rzekł — nie po to pan dajesz, bym nie tłukł latarni?
 — Tłucz co ci się podoba.
 — Jesteś pan dzielny człowiek — rzekł Gavroche.
 I włożył pięć franków do kieszeni.
 Nabrawszy zaufania, rzekł:
 — Pan jesteś z tej ulicy?