Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/56

dyszana i mówiła: — Ach! jakżem biegała! On całował ją, w czoło.
 Cozetta ubóstwiała poczciwca i nie odstępowała go prawie. Gdzie był Jan Valjean, tam było jej szczęście. Jan Valjean nie mieszkał w pawilonie i nie bywał w ogrodzie, więc wolała bawić się na podwórku brukowanem, niż w ogrodzie pełnym kwiatów, wolała przesiadywać w izdebce z plecionemi krzesłami, niż w wielkim salonie, wysłanym kobiercami, gdzie stały fotele, obite adamaszkiem. Jan Valjean, uśmiechając się, uszczęśliwiony tem natręctwem, mówił do niej niekiedy: — Idźno do siebie! zostaw mię choć chwilę samego!
 Cozetta pozwalała sobie względem niego napomnień i czułych wyrzutów, tak wdzięcznych, gdy je córka czyni ojcu.
 — Ojcze, zimno mi u ciebie, czemu nie każesz stawić pieca i położyć kobierca?
 — Kochane dziecię, tylu jest ludzi lepszych odemnie, a nie mają nawet dachu nad głową.
 — Więc pocóż u mnie jest ciepło i wszystko czego trzeba?
 — Bo jesteś kobietą i dzieckiem.
 — Ba! to mężczyźni powinni znosić zimno i niewygody?
 — Niektórzy.
 — Dobrze, będę tu przychodziła tak często, że ojciec musi napalić w piecu.
 Mówiła jeszcze:
 — Ojcze, dlaczego jesz taki brzydki chleb czarny?
 — Tak trzeba, moja córko.
 — No, kiedy ojciec je, to i ja będę jadła.
 Wtedy, żeby Cozetta nie jadła czarnego chleba, Jan Valjean jadł biały.
 Cozetta mało sobie przypominała wiek dziecinny. Rano i wieczór modliła się za duszę matki, której nie znała. Thenardierowie utkwili w jej pamięci, jak dwie ohydne postacie senne. Przypominała sobie, że jednej nocy chodziła po wodę do lasu. Sądziła, że musiało