Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz4.pdf/93

płot, ale zatrzymał się nagle. Rozmawiano w ogrodzie. Gavroche spojrzał przez szparę w płocie.
 O dwa kroki od niego, tuż pod płotem z drugiej strony, właśnie naprzeciw miejsca, z którego miał się wedrzeć do ogrodu, leżał kamień zastępujący ławkę; siedział na nim starzec, a wprost niego stała stara kobieta. Stara burczała, Gavroche bez ceremonji podsłuchiwał.
 — Panie Mabeuf! — zawołała stara.
 — Mabeuf! — pomyślał Gavroche — komiczne nazwisko.
 Zapytany starzec nie odzywał się. Stara powtórzyła:
 — Panie Mabeuf!
 Starzec nie podnosząc oczów od ziemi, nareszcie odpowiedział.
 — Czego chcesz, matko Plutarch?
 — Matka Plutarch — pomyślał Gavroche — drugie nazwisko komiczne.
 Matka Plutarch odezwała się znowu i starzec rad nie rad musiał wejść w rozmowę.
 — Gospodarz nie jest zadowolony.
 — Dlaczego?
 — Bo mu się należy za trzy kwartały.
 — Jeszcze trzy miesiące, będziemy mu winni za cztery.
 — Powiada, że wyrzuci pana na ulicę.
 — I owszem.
 — Przekupka chce żeby jej zapłacić. Nie daje ani wiązki drzewa. Czem palić będziemy zimą?
 — Słońce ogrzewa.
 — Rzeźnik odmawia kredytu; nie chce dawać mięsa.
 — To mi bardzo na rękę. Nie mogę trawić mięsa, jest zaciężkie na mój żołądek.
 — Cóż będziemy mieli na obiad?
 — Chleb.