Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz5.pdf/159

 — Więc go przyniosłeś pan tutaj z barykady? — zagadnął Javert.
 Musiał być nadzwyczajnie zajęty swemi myślami, kiedy nie wypytywał o tę niepokojącą podróż przez kanał ściekowy i nie spostrzegł milczenia Jana Valjean po tem zapytaniu.
 Ze swej strony Jan Valjean zdawał się być jedną myślą zajęty i rzekł:
 — Mieszka w Marais, ulica Panien Kalwarji, u dziadka swego... Zapomniałem nazwisko.
 Jan Valjean poszukał w surducie Marjusza, wydobył pugilares, otworzył na stronicy zapisanej przez Marjusza i podał Javertowi.
 Było jeszcze tyle światła na niebie że można było czytać. Prócz tego Javert miał kocią źrenicę ptaków nocnych. Odczytał kilka wierszy napisanych przez Marjusza i mruknął:
 — Grillenormand, ulica Panien Kalwarji numer 6.
 Potem zawołał:
 — Dorożka!
 Przypominamy, że dorożka czekała go na wszelki wypadek.
 Javert zatrzymał pugilares Marjusza.
 W chwilę potem powóz zajechał do brzegu. Złożono Marjusza na siedzeniu w głębi, a Javert usiadł z Janem Valjean na przodzie.
 Zamknięto drzwiczki, dorożka oddaliła się prędko w kierunku Bastylji.
 Opuścili wybrzeże i skierowali się na ulicę. Dorożkarz, ciemna sylwetka na koźle, smagał biczem wychudłe szkapy. Lodowe milczenie w powozie. Marjusz nieruchomy, plecami oparty o głąb powozu, z głową opuszczoną na piersi, zwieszonemi rękoma i sztywnemi nogami, zdawał się czekać na trumnę; Jan Valjean wydawał się z cienia,