Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz5.pdf/292

mi dał takiego ojca? Widzi ojciec, że jestem bardzo nieszczęśliwa w pożyciu. Mąż mię bije. No, niech ojciec pocałuje mię zaraz.
 Jan Valjean się zbliżył.
 Cozetta obróciła się ku Marjuszowi.
 — Dąsam się na pana.
 I nadstawiła czoła Janowi Valjean.
 Jan Valjean postąpił krok ku niej:
 Cozetta się cofnęła.
 — Ojcze, jesteś strasznie blady. Czy ręka cię boli?
 — Już zdrowa — rzekł Jan Valjean.
 — Czy źle spałeś?
 — Nie.
 — Czy jesteś smutny?
 — Nie.
 — Więc mię pocałuj. Jeżeli będziesz zdrów, spał dobrze, jeśli będziesz zadowolony, to cię nie wyłaję.
 I znowu nadstawiła czoło.
 Jan Valjean złożył pocałunek na tem czole, na którem był odblask niebiański.
 — Uśmiechnij się, ojcze.
 Jan Valjean był posłuszny. Był to uśmiech widma.
 — A teraz niech mię ojciec broni przeciw mężowi.
 — Cozetto... — rzekł Marjusz.
 — Gniewaj się, ojcze. Powiedz mu, że muszę pozostać. Przecież można przy mnie mówić. Sądzicie tedy, że jestem bardzo głupia. Dziwi mię to ogromnie co powiadasz, mężu! Ulokowanie pieniędzy w banku, wielkie rzeczy. Mężczyzni z lada głupstwa robią tajemnicę. Pozostanę. Jestem dziś bardzo ładna, spojrzyj Marjuszu.
 I zachwycająco wzruszając ramionami z jakimś wytwornym dąsem spojrzała na Marjusza. Błyskawica przemknęła między niemi. Mało ich obchodziło, że był ktoś obecny.
 — Kocham cię! — rzekł Marjusz.