Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz5.pdf/335

boż to się mówi: Zjem jutro! Zostawiać cały mój półmisek nietknięty. Takie smaczne ziemniaczki!
 Jan Valjean wziął za rękę starą kobietę.
 — Obiecuję wam jeść — rzekł łagodnie.
 — Nie jestem z pana zadowolona — odpowiedziała odźwierna.
 Jan Valjean nie widywał innej istoty ludzkiej prócz tej dobrej kobiety. Są w Paryżu ulice, po których nikt nie chodzi i domy, do których nikt nie wstępuje. Mieszkał na jednej z takich ulic i w jednym z takich domów.
 Kiedy jeszcze wychodził, kupił za kilkanaście groszy u kotlarza krucyfiks miedziany i zawiesił go na ścianie naprzeciw swego łóżka. Zawsze jest dobrze patrzeć na tę szubienicę.
 Upłynął tydzień a Jan Valjean nie wyszedł z pokoju, ani ruszył się z łóżka. Odźwierna powiedziała do swego męża:
 — Ten poczciwiec na górze już nie wstaje, nie je i nie długo pociągnie. Musi mieć zmartwienia. Założyłabym się, że jego córka źle żyje z mężem.
 Odźwierny odpowiedział tonem wszechwładztwa mężowego:
 — Jeśli jest bogaty, niech pośle po doktora, jeśli nie jest bogaty, niech nie posyła. Nie przyjdzie doktór, to i umrze.
 — A jeśli przyjdzie?
 — I tak umrze — zawyrokował stróż.
 Odźwierna, skrobiąc starym nożem trawę rosnącą, jak mówiła, na jej bruku, mruczała:
 — Szkoda go. Taki schludny staruszek. Jest biały jak kurcze.
 Zobaczywszy na rogu ulicy lekarza z tej dzielnicy miasta, poprosiła go by wstąpił.
 — To na drugiem piętrze — rzekła. Drzwi nie zamknięte, poczciwiec się nie rusza z łóżka i klucz zawsze jest we drzwiach.
 Lekarz obejrzał Jana Valjean i rozmawiał z nim.
 Gdy zszedł ze schodów, zagadnęła go odźwierna: