Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz5.pdf/347

 — Chciałbym osiąść w Joya. Jest nas troje. Mam małżonkę i panienkę, córkę bardzo ładną. Podróż długa i kosztowna. Trzeba trochę pieniędzy.
 — A cóż mię to obchodzi? — zapytał Marjusz.
 Nieznajomy jak sęp wyciągnął szyję z halsztucha, i odpowiedział zdwoiwszy uśmiech:
 — Alboż pan baron nie czytał mojego listu?
 Uwaga była słuszna. W istocie Marjusz zapomniał o treści listu, albo raczej wpatrywał się w pismo, a nie czytał go prawie. Zaledwie sobie cośkolwiek przypominał. Od chwili znowu wrócił do pierwszego przypuszczenia. Zauważył ten szczegół: moja małżonka i moja panienka. Zanurzył w nieznajomym przenikliwe spojrzenie. Sędzia inkwirent nie patrzyłby bystrzej. Wpatrując się weń badawczo, odpowiedział tylko:
 — Mów pan krótko.
 Nieznajomy zapuścił obydwie ręce w kieszenie kamizelki, podniósł głowę, nie prostując karku, i ze swej strony badał Marjusza zielonym wzrokiem swych okularów.
 — Zgoda, panie baronie. Powiem panu krótko. Mogę panu sprzedać jedną tajemnicę.
 — Tajemnicę?
 — Tajemnicę.
 — Mnie tyczącą?
 — Trochę.
 — Jakaż to tajemnica?
 Marjusz słuchając coraz bystrzej wpatrywał się w człowieka.
 — Zaczynam bezpłatnie — rzekł nieznajomy. Osądzisz pan sam, że nie przychodzę z próżnemi rękoma.
 — Mów.
 — Panie baronie, masz u siebie złodzieja i mordercę.
 Marjusz zadrżał.
 — U mnie? nie — odpowiedział.