Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz5.pdf/350

 I powiadam ci, że jesteś Thenardier.
 — Zaprzeczam.
 — I że jesteś łajdak. Na masz.
 I Marjusz wyjąwszy z kieszeni bilet bankowy, rzucił mu go w oczy.
 — Dziękuję! przepraszam! pięćset frankówka, panie baronie!
 I zdumiony, wstrząśniony, kłaniał się i przypatrywał biletowi.
 — Pięćset franków — rzekł osłupiały. I wybąkał półgłosem: piękny świstek!
 Potem zawołał nagle:
 — A więc niech tak będzie. Mówmy otwarcie i bez ceremonji.
 I zwinny jak małpa, zarzucił w tył włosy, zerwał okulary, wyjął z nosa dwa piórka, o których mówiliśmy przed chwilą i które poznaliśmy już na innej stronicy tej książki, i zdjął swą twarz jak się zdejmuje kapelusz.
 Oczy mu zajaśniały, czoło nierówne, poorane, gdzie niegdzie z guzami, ohydnie pomarszczone u góry, odsłoniło się, nos stał się spiczasty jak dziób, i ukazał się znów profil srogi i przenikliwy drapieżnego człowieka.
 — Pan baron jest nieomylny — rzekł głosem czystym bez żadnego dźwięku nosowego, jestem Thenardier.
 I wyprostował pochylone plecy.
 Thenardier, on to był w istocie, zdumiał się niezmiernie; zmieszałby się nawet, gdyby to było możliwem. Spodziewał się zadziwić, a sam został zdziwiony. Za to upokorzenie płacono mu pięćset franków, i naturalnie, przyjął, niemniej jednak był oszołomiony.
 Poraz pierwszy widział barona Pontmercy, a jednak ten baron Pontmercy poznał go, mimo przebrania, i wskroś przeniknął. Baron ten nietylko znał