Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz5.pdf/67

 Wśród tej kupy nieboszczyków widać było siną twarz, rozpuszczone włosy, przestrzeloną rękę i na wpół obnażone łono niewieście. Była to Eponina.
 Javert spojrzał ukosem na nieboszczkę, i najzupełniej spokojny, rzekł półgłosem:
 — Zdaje mi się, że znam tę dziewczynę.
 Potem obrócił się do Jana Valjean.
 Jan Valjean włożył pistolet pod pachę i utkwił w Javercie spojrzenie, które bez słów dostatecznie wyrażało: — Javert, to ja.
 Javert odpowiedział:
 — Możesz się pomścić.
 Jan Valjean dobył z kieszeni nóż i otworzył...
 — Jabłuszko! — zawołał Javert. Masz słuszność. To stosowniejsza broń dla ciebie.
 Jan Valjean przeciął postronki, które Javert miał na szyi, potem przeciął sznurki u rąk i schyliwszy się, przeciął szpagat u nóg, podniósł się i rzekł:
 — Jesteś pan wolny.
 Javert nie łatwo się dziwił. Wszelako jakkolwiek był panem siebie, nie mógł przezwyciężyć wzruszenia. Otworzył usta i stał nieruchomy.
 Jan Valjean mówił dalej:
 — Myślę, że stąd nie wyjdę. Wszelako jeśli jakim przypadkiem się wydostanę, mieszkam pod nazwiskiem Fauchelevent, przy ulicy Człowieka Zbrojnego, pod numerem siódmym.
 Javert zadrżał jak tygrys i mruknął pod nosem:
 — Strzeż się.
 — Idź pan — rzekł Jan Valjean.
 Javert odparł:
 — Powiedziałeś Fauchelevent, ulica Człowieka Zbrojnego?
 — Numer siódmy.
 Javert powtórzył półgłosem: Numer siódmy.
 Zapiął surdut, przybrał surową postawę wojskową, zawrócił się, założył ręce i poszedł w kierunku Targów. Jan Valjean śledził go oczyma. Uszedłszy