Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz5.pdf/68

kilka kroków, Javert się obrócił i zawołał na Jana Valjean:
 — Nudzisz mię pan, zabij mię prędzej.
 Javert nie spostrzegł się nawet, że mówił pan Janowi Valjean.
 — Idź pan, idź — rzekł Jan Valjean.
 Javert oddalił się wolnym krokiem. Po chwili zawrócił na ulicę Dominikańską.
 Gdy Javert zniknął, Jan Valjean wystrzelił z pistoletu w powietrze.
 Potem wrócił na barykadę i rzekł:
 — Rzecz skończona.
 Opowiedzmy, co się stało tymczasem.
 Marjusz bardziej zajęty tem co się działo zewnątrz, niż tem, co wewnątrz, — dotychczas nie zwracał uwagi na skrępowanego człowieka w izbie na dole.
 Gdy mu się przypatrzył za dnia, jak przechodził barykadę, idąc na śmierć, poznał w nim znajomego. Przypomniał sobie inspektora z ulicy Pontoize i dwa pistolety od niego otrzymane, których użył na barykadzie, przypomniał sobie nietylko postać, ale nazwisko.
 Wszelako wspomnienie to było mgliste i niepewne, jak wszystkie jego myśli. Nie tyle twierdził, ile raczej zadawał sobie pytania: — Wszak to inspektor policji, który mówił, że się nazywa Javert?
 Może jeszcze był czas wstawić się za tym człowiekiem? Ale należałoby wprzód wiedzieć, czy to w istocie Javert.
 Marjusz zawołał Enjolrasa, który stał na drugim końcu barykady:
 — Enjolras!
 — Co?
 — Jak się nazywa ten człowiek?
 — Kto?
 — Ajent policji. Wiesz jego nazwisko?
 — Naturalnie. Sam powiedział.
 — Jakże się nazywa?