Strona:Wiktor Hugo - Rzeczy widziane 1848-1849.djvu/101

serwatystów, że wolał zawsze ich obelgi, niż ich pochwały. Wydało się to zuchwałem, ale było zręcznem; Cavaignac stracił przez to ulicę Tait-bout, przedstawiającą socyalistów, ale zdobył ulicę Poitiers, przedstawiającą zachowawców.
 Po tej apostrofie zatrzymał się chwilę nieruchomo, pocierając ręką czoło. Zgromadzenie zaczęło wołać:
 —Dość! dość!
 Zwrócił się do Ledru-Rollin’a, rzucając mu te słowa:
 — Powiedziałeś pan, że odsuwasz się odemnie. To ja odsuwam się od pana. Powiedziałeś pan: na długo, a ja panu mówię: na zawsze!
 Był to koniec. Zgromadzenie żądało zamknięcia rozpraw.

 Tymczasem jeszcze ukazał się na mównicy Lagrange i giestykulował wśród syków i krzyków.
 Lagrange był to rodzaj deklamatora, zarazem ludowego i rycerskiego, który wyrażał uczucia prawdziwe głosem fałszywym.
 — Przedstawiciele ludu, mówił on, widzę, że was to bawi, a mnie to wcale nie bawi!
 Zgromadzenie wybuchnęło śmiechem i śmiało się aż do końca jego mowy. Wzywał pp. Landrin’a i Flandrin’a i wtedy wesołość przeszła w szał.
 Należałem do tych, którym ta wesołość ściskała serce, bo zdawało mi się, że słyszę łkanie ludu W owych wybuchach śmiechu.