i Ludwika Filipa, zdjęto na rozkaz Ledru-Rollin’a i zastąpiono wspaniałym gobelinem, ze zbiorów w Garde-Meuble.
Obok owego trzeciego przedsionka mieści się dawna sala Izby Parów, zbudowana w r. 1805 dla Senatu. Sala ta, mała, wązka, ciemna, podtrzymywana chudemi kolumnami korynckiemi, koloru mahoniu, z białemi głowicami, umeblowana była krzesłami i pulpitami; krzesła wybite zielonym aksamitem w stylu cesarstwa, wszystko mahoniowe; podłoga z białych kostek marmurowych, poprzecinanych kwadratami ukośnemi z różowego marmuru Sainte-Anne; salę tę, pełną wspomnień, przechowano z religijnną starannością i używano jej do poufnych zebrań Izby Parów, od czasu zbudowania nowej w r. 1840.
W tej starej sali Senatu sądzony był marszałek Ney. Ustawiono baryerę na lewo od kanclerza, prezydującego Izbie. Marszałek siedział za nią, mając po prawej ręce pana Berryer’a ojca, a pana Dupin starszego po lewej, i trzymając nogi na jednym z tych kwadratów ukośnych, w środku którego, ponurym zbiegiem okoliczności, mozaika marmurowa układała się w trupią głowę[1]. Później kwadrat ten wyjęto i zastąpiono innym.
- ↑ Michał Ney, jeden z najdzielniejszych generałów napoleońskich, ten sam, dla którego Napoleon stworzył tytuł księcia Moskwy, przerzucał się jednak od Napoleona do Burbonów; po ostatecznem rozbiciu pierwszego pod Waterloo i po kapitulacyi Paryża, uchodząc do Szwajcaryi, był schwytany i z wyroku sądu rozstrzelany w Ogrodzie Luksemburskim.
(Przyp. tł.).
