Strona:Wiktor Hugo - Rzeczy widziane 1848-1849.djvu/144

zarazem coś zimnego i nieskładnego, czuć było świeżą przeprowadzkę.
 Na pierwszem piętrze szwajcar mówi mi:
 — Pan przychodzi na obiad?
 — Tak — rzekłem — a czy już są przy stole?
 — Tak, panie!
 — W takim razie odchodzę.
 Szwajcar zaprotestował.
 — Ależ, panie! prawie wszyscy przyszli, gdy już siedziano przy stole, proszę wejść. Liczą na pana.
 Zauważyłem tę punktualność wojskową i cesarską, która była cechą Napoleona. U cesarza siódma, to była siódma.
 Przeszedłem przedpokój, potem salon, w którym zostawiłem mój płaszcz, i wszedłem do sali jadalnej.
 Był to pokój kwadratowy, wykładany białem drzewem w stylu Cesarstwa. Na ścianach ryciny i obrazy, najnędzniejszego wyboru, między innemi Marya Stuart słuchająca Rizzia, pendzla Ducis’a. Dookoła sali bufet. W środku stół długi, zaokrąglony na końcach, przy którym siedziało z piętnastu biesiadników. Stół ten miał wzniesiony koniec, skierowany w głąb sali, przy którym siedział Prezydent Rzeczypospolitej. Obok niego dwie kobiety: na prawo pani markiza du H.; na lewo pani Conti, matka posła.