Strona:Wiktor Hugo - Rzeczy widziane 1848-1849.djvu/150

obiad, Bardzo chętnie, odrzekłem. Ale ponieważ jest dopiero trzecia, co będziemy robili do obiadu? — Jedźmy zwiedzić Malmaison. Pojechaliśmy we dwóch tylko. Przybywszy na miejsce, dzwonimy. Szwajcar otworzył kratę, a p. Barrot rzekł:
 — Chcielibyśmy zwiedzić pałac.
 — Niepodobna — odpowiada szwajcar.
 — Dlaczego niepodobna?
 — Mam rozkaz.
 — Od kogo?
 — Od Jej Królewskiej Mości Królowej Krystyny, obecnej właścicielki pałacu.
 — Ale ten pan jest cudzoziemcem, który umyślnie po to przyjechał!
 — Niepodobna!
 — To zabawne! — zawołał Odilon Barrot — żeby te drzwi były zamknięte dla bratanka cesarza.
 Szwajcar zadrżał i rzucił czapkę na ziemię. Był to stary żołnierz napoleoński, któremu dano tu przytułek.
 — Bratanek Cesarza! — zawołał.
 — Oh! Panie! Proszę wejść!
 Chciał całować moje suknie.
 Zwiedziliśmy pałac. Wszystko w nim prawie na swojem miejscu i prawie wszystko poznałem: gabinet pierwszego konsula, pokój mojej matki i mój. W wielu pokojach pozostały jeszcze też same meble Odnalazłem nawet mój mały fotelik dziecinny.
 Rzekłem do księcia:
 — Tak to! Trony upadają, fotele pozostają.